در کلبه ما حقیقت مست است
و نادان پست
زکجا یابم بزرگ دلی را
که نگاهش بی غش باشد...
نظامی تبریز
یکی بود یکی نبود
روزگار ما این بود
گل عمر ما پژمرده شد...
هر دم، به سوز ساز تو می زنم ای پری
سیم به سیم دل زن مه مضراب زن برتری
