استاد! بر خوان نعمت دل مکن طعمه ما را
که با خلوص نیت سر این سفره نشستیم
نظامی تبریز
در آن واحد عشق به یکی دلالت می کند و نمی توان همزمان با دو نفر عشق ورزید اگر اینگونه باشد هوس است و شهوت.
پناهنده عشق توام ای زلف پریشان
بر پیچش مویت مکن من را گرفتار
برکنار آبشار عشق، بساطی بر پا کن
رقاصه دل را صدا کن
شور و نوایی بر پا کن
هیاهوی عشق را لمس کن
بر نقد دنیای خود زندگی کن
چه عالمی دارد عاشقی...
ای گل متغیر با هر نسیمی سخن مگو
که بلبل به عشق تو نغمه سرایی می کند
